Search

About Us

We're from the Regional Science High School- IX. And also, we're teenage girls.

2/25/2013

Sipi mula sa librong Tutubi, Tutubi, ‘Wag Kang Magpapahuli sa Mamang Salbahe: (pahina 140-143)


Sa halip ang sinabi niya, “No, Jojo, you don’t understand. Bata ka pa kasi. Balang
araw, kapag naging magulang ka na, maiintindihan mo rin ang sinasabi ko.” Ayaw ko ng
logic niya, pirming siya ang matanda. Pirming siya ang tama. Pirming ako ang bata, kaya
pirming ako ang mali, at pirming ako lang ang dapat matuto. Pero nakapagtatakang kami
na kulang sa isip ang pirming hinahanapang maging tama. Bakit kaming kulang sa isip
ang kailangang umunawa sa husto raw ang pag-iisip?
Sa pag-iisa, sa aming uri ng insecurity, bakit walang makaalalang magtanong
kung ano ang iniisip namin? Kung sa paghahanap ng solusyon sa problema ay mali
ang makuhang paraan, nagagalit sila. Paano naman ang gagawin namin sa mundo?
Tumigil na lang basta sa paghinga? A, kay hirap mabuhay sa mundo na panay bawal,
wala namang magturo ng tama. Kung sa pagtanda ko’y magiging kamukha ko rin sila,
hindi bale na lang. Ayaw kong tumanda. Bawal maging pilyo. Mas lalong bawal maging
seryoso. (Mag-i-idiot na lang ako.)
Kamukha ngayon, daig ko pa ang napagkaisahan. Nagtatanong lang naman, pero
nakakagalitan. Umiiwas sa kaguluhang hindi naman ako ang may kagagawan. Para na rin
akong daga na tulirong nangangapa sa lungga. Ano ang gagawin ko sa aking sarili? Para
rin akong may sakit na nakakahawa na hindi basta puwedeng lumapit sa kapwa.
Saan ba ako pwedeng magpasiya? ‘Yong kaluluwa ko, kargo ng pari. ‘Yong marka
ko sa eskuwelahan, nakasalalay sa dulo ng pulang ballpen ng titser ko. ‘Yong gusto kong
kurso, nakatali sa dulo ng bulsa ng tatay ko. ‘Yong kalayaan ko, kahit bahagya ko pa lang
nagagamit ay pinutol na nila. Sila na rin ang nagbibigay ng bagong kahulugan noon,
kahit hindi kami kinonsulta. Ano nga ba ang pakialam nila sa kapalaran ng mga hamak
na estudyante. Kapirasong pangalang wala namang katuturan ang naiwan sa amin. Ni
hindi magamit dahil hindi naman galing sa malaking tatak. Pamilyang walang sinabi,
batang walang silbi. Ay naku. Gusto ko lang magtanong, gusto ko lang matuto, kasalanan
na pala iyon at ang ayaw maniwala sa kanila’y nakakaligtaan. Hindi galit ng ama sa
anak o ng Diyos sa tao; galit ng maligno, kahit saan ka magtago, hindi ka makakatakas.
Bugbog –sarado pag nahuli.Torture kapag ayaw umamin, firing squad kapag nakunan ng ebidensiya. Salvage kapag nakagalitgan, salvage rin kapag nakatuwaan. Kung
magrereklamo pati kaluluwa mo, pati ito buburahan ng anino. Saan na ako pupunta, ano
na’ng gagawin ko sa sarili ko?
Magbabad na lang kaya ako sa disco? Sayaw na lang kaya ang problemahin
ko? Pero Iglesia ni Kristo naman ang mga paa ko, hindi marunong kahit na pandanggo.
Tumambay na lang kaya ako sa mga kanto tulad ng ginagawa ng mga propesyonal na taong kanto? Ano naman ang gagawin ko roon, mag-abang sa pamumulaklak ng poste?
Ay naku ulit, pinipilit ko lang maging matino sa sarili kong paraan, wala pang kaubrahan.
Hindi naman siguro ako ginawa ng sino mang gumawa para sa lang maging basta yagit.
Wala rin akong balak maging kontrabida sa buhay. Marami lang talagang tanong ang
isip ko na naghahanap ng kahit na kapirasong sagot. At sa lipunan, bago man o luma,
maraming pikon.
Silang punot’t dulo ng problema ko ngayon, silang namamahala, kung
totoong parang tatay at nanay sila, tulad nina Malakas at Maganda, bakit ibang klase
silang magpatupad ng disiplina? Bakit hindi magkasya sa pangaral? Bakit hindi nila
maintindihan na ang ginagawa lang naman naming mga kabataan ay bilang pagsasanay
sa paghahanda sa aming kinabukasan? Kung dadaanin kami sa bugbog, di lalaki
kaming mga tuliro. Kung kami na ang mga pinuno, paano magpapasiya ang isang hilo?
Akala mo’y hindi sila marunong mamatay. Kung sila nang sila, at kung wala na sila,
paano naman kami? Kung mamana namin ang ugali nila, di kawawa ang susunod na
henerasyon, kami na matanda na ang siya namang mambubugbog sa kanila. Bakit
ayaw nilang matuto kaming makialam, makisangkot? Habang buhay bang tagapalakpak
na lang kami sa mga talumpati nilang hindi naman sila ang gumawa? Dapat bang
maging utak-sakristan lang kami na amen lang ang bokadurang lumalabas sa bibig
kapag kinausap? Saka kung itinuturing kaming parang anak, bakit kami sinisiraan?
Tatatawaging misguided elements, adventurists, communists, terrorists. Basta masama,
kami. Basta tama, sila? Kung ganoon silang klaseng magulang, hindi na lang baleng
maging ulila, ayaw kong sumali sa kanilang pamilya. Hindi baleng mabobo, tulad ng
tingin nila sa aming mga aktibista, huwag lang maging baliw na tulad nila.
Bakit ba ganito, kapag makikinig ka sa usapan ng matatanda parang parating
panahon lang nila ang mahalaga. Mahusay na estudyante, baka noong panahon ni
Quezon. Mahusay na sundalo, baka noong panahon ng Hapon. Walang naaalala kung
hindi “noong araw” (Parang sila ang una at huling Pilipino.) Saka idagdag din kung
gaano kaganda ang kanilang panahon na hindi katulad ngayon, panay kahulugan. Parang
kami ang umimbento ng salitang kahirapan at problema. At kami na bunga nito, na
dapat unawain ang siyang nakagagalitan kapag napag-uusapan ang kamalasan. Sagana noong araw, pero bakit tayo utang ng utang sa mga dayuhan? Saka bakit kami ang
tagabayad nito balang araw? Pakikinig ba sa matatanda sa Ilog Pasig ang solusyon sa
mga problema? Baka kaya sila ay isang malaking problema? Parati silang tama, ang mga
Mam at Sir at mga Gardonet , sila lamang ang tanging nakakaalam sa pagpapatakbo
ng mga bagay-bagay sa mundo. Sila lamang ang may monopoly ng talino. Saka nila
pilit palalakihin ang papel nila sa lipunan. Ipagpipilitan ang kanila, bakit hindi sila ang
pakinggan at pamarisan? Sabagay, lahat naman yata ng matanda ay ganoon, ang kilala lamang ay ang sarili. Kahit saan mapunta ang usapan, ang halimbawa nila ay ‘yong
tungkol sa sarili. Kahit saan mapunta ang usapan, ang halimbawa nila ay ‘yong tungkol
sa sarili. Kung doktor ang kausap, sasabihin nitong iyon ang pinakamahusay na kurso
ngayon. Ganoon din ang sasabihin kung mga titser o inhinyero ang tatanungin. Pero
paano kaya makikinig kung ang kausap ay isang pulitiko o armado? E, kung armadong
pulitiko? Di pangako ng baril, argumento ng bala, halakhak ng kanyon, ano pa? Lahat
yata ng matanda, sarili lamang ang nakikitang mainam. ‘Yon lang kasing karansan nila
ang kabisadong ikuwento. Pag iba na ang usapan, tulad ng halimbawa ng buntonghininga
ng mga katulad ko sa mundo, hindi na sila interesado. Parang kami ang nag-uso
ng salitang rebolusyon. Pag narinig ito, tumataas ang lahat ng buhok nila, pati sa kilikili,
kaya bumabaho tuloy ang usapan. Saka magtatatalak, kami ang makakagalitan. Luma na
‘yon, tanungin mo si Bonifacio. Kung ayaw mong maniwala, e bakit nakikiselebrasyon ka
sa araw ng mga bayani? Saka ba’t mo siya tinitingnan sa mga pera?
Ayaw ko nang makinig sa mga usapang “noong araw” na hindi ko makita
ang kabuluhan sa kasalukuyan. Ayaw kong maging ulyaning paulit-ulit ang sinasabi.
Ayaw kong maging (mas) makulit. Ayaw kong maging inutil. Kay hirap ng maraming
tanong sa buhay. Kay hirap ipanganak na “erehe” at “pilibustero” sa mundo. Kay hirap
mapagsabihang bandido at terorista. Kay hirap maghanap ng kahulugan ng pangalan.
Wala akong balak malagay sa pera ang retrato ko. Gusto ko lang may sumagot at makinig
sa tanong ko.

3 comments:

Wala bang sagot tungkol sa mga katanongan ng guro diyan?

Naalis ng may-ari ang komentong ito.

Mag-post ng isang Komento